Γιατί τα παιδιά νιώθουν την απώλεια του κατοικιδίου τους τόσο έντονα.

Γιατί τα παιδιά νιώθουν την απώλεια του κατοικιδίου τους τόσο έντονα.

Για τα παιδιά, η απώλεια ενός κατοικίδιου ζώου μπορεί να είναι καταστροφική. Και η νέα έρευνα δείχνει ότι ένας από τους λόγους είναι ότι τα παιδιά μπορούν να δουν τα κατοικίδια ζώα ως τους καλύτερους φίλους τους.


Για παράδειγμα, ένα 13-χρονο αγόρι, στην μελέτη είπε ότι όταν η γάτα του πέθανε πριν από δύο χρόνια, ένιωθε σαν να “τελείωσε η ζωή του».


Τα νέα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα παιδιά «συχνά βλέπουν τους εαυτούς τους ως το κέντρο της αγάπης του κατοικίδιου ζώου τους», ο συγγραφέας της μελέτης Joshua Ράσελ, ένας βοηθός καθηγητής περιβαλλοντικών μελετών στο Canisius College στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, είπε σε μια δήλωση. «Περιγράφουν τα κατοικίδια ζώα τους ως αδέλφια ή καλύτερους φίλους με τους οποίους έχουν ισχυρές διασυνδέσεις».


Στη μελέτη, ο Russell ζήτησε από 12 παιδιά ηλικίας μεταξύ 6 και 13 ετών, να πουν πώς αισθάνθηκαν για τους θανάτους διάφορων ζώων, συμπεριλαμβανομένων των θανάτων των δικών τους κατοικιδίων.


Παρά το γεγονός ότι κάποια από τα παιδιά είπαν ότι είχαν διαλυθεί από τους θανάτους των τετράποδων φίλων τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, άλλοι είπαν ότι ήταν σε θέση να το διαχειριστούν και να το δεχθούν. Για παράδειγμα, ένα 11χρονο κορίτσι μίλησε για το θάνατο του αγαπημένου ινδικού χοιριδίου της. Ακόμα κι αν η κοπέλα ήταν θλιμμένη και αναστατωμένη που το ζώο πέθανε, είπε ότι είχε συνειδητοποίησει ότι το ινδικό χοιρίδιο είχε ζήσει μια καλή ζωή και είχε έρθει η ώρα του να πεθάνει.


Συνολικά, τα παιδιά που συμμετείχαν στη μελέτη φάνηκε να έχούν μια καλή αίσθηση του πόσο καιρό είναι μια κανονική διάρκεια ζωής για τα διάφορα είδη ζώων. Για παράδειγμα, τα παιδιά ήξεραν ότι μια σχετικά μικρή διάρκεια ζωής αναμενόταν για τα χάμστερ και τα ψάρια, αλλά ότι οι σκύλοι, οι γάτες και τα κουνέλια έχουν την τάση να ζουν περισσότερο.


Ο Russell εξέτασε επίσης τους διαφορετικούς τρόπους που τα παιδιά και οι οικογένειές τους αντιμετώπισαν τους θανάτους των κατοικίδιων ζώων τους. Βρήκε ότι πολλές οικογένειες πραγματοποιήσαν κάποια τελετή, όπως παράδειγμα θρησκευτική τελετή ή καποια τελετουργία ταφής.


Και παρόλο που «μερικά παιδιά στη μελέτη είπαν ότι ήθελαν να βρήσκονται με τους φίλους ή με την οικογένεια τους όταν θρηνούσαν, άλλα παιδιά ήθελαν να είναι μόνα. Αυτά τα παιδιά ήθελαν να πάνε στο δωμάτιό τους και να αισθάνονται λυπημένα και να ασχοληθούν μόνο με αυτό με τον δικό τους τρόπο», δήλωσε ο Russell.


Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι όταν ένα παιδί χάνει ένα κατοικίδιο ζώο, οι γονείς θα πρέπει να του δώσουν την ευκαιρία να μιλήσει για το πώς αισθάνεται για αυτόν τον θάνατο, αν και εφ ‘όσον το παιδί το επιθυμεί, δήλωσε ο Ράσελ. Ωστόσο, πρόσθεσε ότι «οι γονείς θα πρέπει επίσης να επιτρέπουν στα παιδιά τους να απομονώνονται σε κάποιο ιδιωτικό χώρο για όσο χρόνο χρειάζονται για να διαχειριστούν την θλίψη τους.»

Πηγή : Live Science